حسن گلچین در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: حسن گلچین دزفولی، مدیر – آموزگار هستم و مدرک دکتری مدیریت برنامه‌ریزی درسی را دارم و حدود ۲۰ سال است که سابقه کار در اداره آموزش و پرورش سردشت دزفول را دارم.

عشق تدریس به کودکان کار از کجا آغاز شد؟

این معلم خوزستانی درباره علاقه‌اش به تدریس کودکان کار اتباع خارجی گفت: یک روز خیلی اتفاقی، برای خرید از خانه خارج شدم؛ در یکی از میادین شهرستان دزفول کودکی افغانستانی دیدم که کنار خیابان نشسته، درحال دستفروشی کردن است و شانه، آیینه و از این قبیل وسایل را می‌فروخت. اما در کنار دستفروشی روی یک دفتر چیزی می‌نوشت. در ابتدا به نظرم آمد که نقاشی می‌کند اما وقتی نزدیک‌تر شدم، از پسر بچه سوال پرسیدم که چه می‌کنی؟ سرش را پایین آورد و با خجالتی کودکانه دفترش را بست.

وی ادامه داد: اسم پسربچه را پرسیدم و به او گفتم که “آرش مدرسه می‌روی؟” سرش را تکان داد و گفت: نه مدرسه نمی‌روم و مادرم در خانه گاهی اوقات من را تدریس می‌کند. به پسربچه گفتم که من معلم هستم و اگر دوست داری می‌توانم هر روز بیایم و به تو درس بدهم. وقتی این حرف را زدم، کودک خیلی خوشحال شد و با ذوق و شوق پرسید “عمو، هر روز به من درس می‌دهی؟”. کودک مداد را به خوبی در دست خود می‌گرفت و به نظر می‌آمد که درس خوانده است. از او قول گرفتم که هر روز مشقش را بنویسد.

گلچین بیان کرد: آدرس خانه کودک را گرفتم و به اتفاق او پس از تمام شدن کارش، به منزلش رفتیم. پس از صحبت کردن با پدر آرش که کارگری می‌کرد و در خانه کوچکی ساکن بودند، از پدر اجازه گرفتم تا هر روز به پسرش درس بدهم. پدر و مادر آرش موافقت کردند و هر روز بعد از ظهرها به دیدنش می‌رفتم تا از ساعت ۶ تا ۸ بعد از ظهر به او درس بدهم. از روش تدریس به شکل بازی استفاده می‌کردم تا درس برایش جذاب باشد.

پیشرفت تحصیلی آرش؛ انگیزه‌ای برای شناسایی آرش‌های دیگر

این معلم با بیان اینکه کودک به خوبی پیشرفت می‌کرد و لذت می‌برد و همین مساله باعث انگیزه مضاعف برایم می‌شد، گفت: این مساله باعث شد که به دنبال آرش‌های دیگر شهر باشم و کودکان اتباع خارجی که از تحصیل بازمانده و در هیچ مدرسه‌ای ثبت‌نام نکرده‌اند را شناسایی و در خیابان به آموزش آن‌ها پرداختم و آن‌ها را به چرخه تعلیم بازگرداندم. یک دانش‌آموز بعدا به ۴ نفر، ۷ نفر، ۹ نفر، ۱۰ نفر و اکنون به ۲۵ پسر و دختر افزایش پیدا کرد. این کودکان در هیچ مدرسه‌ای ثبت‌نام نکرده‌اند و اهل کشورهای افغانستان و پاکستان هستند.

نیاز به فضا و میز و نیمکت برای تدریس

گلچین با بیان اینکه این بچه‌ها در رنج سنی ۶ تا ۱۲ سال هستند، ادامه داد: حدود سه تا چهار ماه است که کودکان کار را تدریس می‌کنم و امکانات مورد نیاز آن‌ها مثل دفتر، مداد، مدادتراش، ماسک، الکل و … را تهیه کردم. بچه‌ها با فاصله اجتماعی و رعایت همه پروتکل‌ها درس می‌خوانند اما میز و نیمکت و فضا برای تدریس بچه‌ها نداریم. یک خیر، انباری را در اختیار من قرار داد تا برای تدریس حداقل سقف و دیواری داشته باشم. اکنون موقتا بچه‌ها را در فضایی که در اختیارم قرار گرفته، با رعایت همه پروتکل‌ها تدریس می‌کنم. برای همه بچه‌ها کیف هم خریدم و خوشبختانه دو خیر بزرگوار اخیرا به من کمک کرده‌اند.

علت بازماندگی کودکان اتباع خارجی از تحصیل

وی در خصوص علت عقب ماندن این کودکان از تحصیل گفت: کودکان افغانستانی و پاکستانی به دلیل اینکه برگ سبز اقامت ندارند، نتوانسته‌اند در مدارس دولتی ثبت‌نام کنند. سعی کردم همه بچه‌ها را شناسایی کنم. برخی از آن‌ها روی زمین‌های کشاورزی کار می‌کنند و برخی دیگر دستفروشی و متاسفانه امکاناتی برای آن‌ها وجود نداشت. اما وظیفه انسانی اجازه نمی‌داد که این بچه‌ها بلاتکلیف و بدون سواد بمانند، زیرا ممکن است در آینده با مشکلات و آسیب‌های اجتماعی مواجه شوند. از همه دوستان و مسئولینی که در این کار به من کمک کردند، تشکر می‌کنم.

انتهای پیام

منبع: ایسنا