به گزارش ایسنا، این رالی مختص کمپرها است؛ خودروهایی که برای خواب، آشپزی و دستشویی تجهیز شده‌اند و بیشتر معنی خودروهای مسافرتی و تفریحی را می‌دهند. این رالی از سوی کانون جهانگردی و اتومبیلرانی که زیرمجموعه وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی است، برگزار شده و در آن، ۴۰ دستگاه خودروی کمپر و کاروانی شرکت کرده‌اند که با عبور از مسیر تهران، البرز و قزوین، دو روز هم کنار دریاچه «خلشکوه» از توابع شهرستان رودبار مستقر می‌شوند.
حسین اربابی ـ مدیر عامل کانون جهانگردی و اتومبیلرانی ـ گفته که این رالی با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و فاصله‌گذاری اجتماعی انجام می‌شود و هدف آن هم ترویج سفر مسؤولانه در دوران کرونا و رونق گردشگری داخلی و همچنین ایجاد شور و نشاط اجتماعی است.
کلوپ کمپینگ و کاروانینگ ایران مهرماه سال گذشته با مجوز کانون جهانگردی و اتومبیلرانی فعالیت رسمی خود را با نمایش کمپرها در تهران، آغاز کرد. اما این‌که چرا بعد از گذشت حدود ۹ ماه چنین رالی‌ای برگزار نشد و درست در روزهایی که تردد بین شهری ممنوع است و ستاد ملی کرونا با شیوع ویروس دلتا در کشور، مردم را از سفر منع کرده، ۴۰ دستگاه خودرو بین شهرهایی که روزهای سیاه کرونایی را سپری می‌کنند، به حرکت درآمده‌اند تا گردشگری داخلی را به این شکل، رونق دهند و سفر مسؤولانه را با این حرکت، ترویج کنند، محل پرسش است؟
از سوی دیگر، اگر هدف این حرکت‌ها ترویج فرهنگ سفر مسؤولانه در دوران کرونا است، کانون جهانگردی و اتومبیلرانی که در یک سال و نیم گذشته همزمان با شیوع ویروس کرونا، عمده فعالیتش به برگزاری رالی و البته صدور اسناد و پلاک بین‌المللی خودرو محدود شده است، چه آموزش عمومی‌ای را از طریق برگزاری این رالی‌ها و چگونه ارائه می‌دهد تا فراگیر شود و مصرف عمومی‌تر داشته باشد؟ آیا صرفا حرکت چند دستگاه خودروی کمپر یا کاروان در جاده‌های شهری و بین شهری در زمان و مکانی نادرست، به تنهایی می‌تواند فرهنگ این شیوه از سفر را ترویج دهد؟
بسیاری از کمپرسوارها در سال‌های کرونا با محدودیت تردد شهری و جاده‌ای مواجه شده‌اند و اگرچه اربابی، مدیرعامل کانون جهانگردی و اتومبیلرانی گفته که «بخش عمده این مشکلات مرتفع شده و سعی داریم به‌زودی به همه مشکلات این گروه از خانواده اتومبیلرانی پایان دهیم.» اما سوال این است، بهتر نیست این رالی‌ها در زمان و مکان درست اجرا شوند تا دیگر دستگاه‌ها را در آسان کردن مقررات همراه و همسو کنند و مشکل گروه بزرگتر کمپرسوارها برای ترددهای شهری و بین جاده‌ای حل شود و رفع مشکلات فقط به گروه کوچکی که در رالی‌ها شرکت می‌کنند، محدود نشود و این حرکت‌ها هم چهره نمایشی پیدا نکند؟
سوال دیگر این است، اگر کانون جهانگردی و اتومبیلرانی دغدغه رونق گردشگری داخلی و سفر مسؤولانه در دوران کرونا دارد، چرا با توجه به افزایش سفرهای خودرویی در سال‌های کرونا، به دیگر وظایف خود از جمله تجهیز و توسعه کمپ‌ها و استراحتگاه‌ها برای استفاده بیشتر مردم اقدام نکرده و یا پروژه‌های این بخش را در سال‌های رکود صنعت گردشگری، سرعت نبخشیده و گره آنها را باز نکرده است تا فضاهای استاندارد و ایمن‌تری در اختیار مردم قرار گیرد؟ کمپ‌ها و استراحتگاه‌ها که بخشی از مسؤولیت آن نیز با مدیریت شهری است، یکی از ناقص‌ترین، بی تجهیزترین و بی استانداردترین تاسیسات گردشگری در ایران به شمار می‌آیند. این درحالی است که طبق داده‌های مرکز آمار، استفاده از کمپ‌ها پس از خانه بستگان، ویلا و آپارتمان اجاره‌ای و شخصی، بیشترین مورد مصرف را در سفرهای داخل کشور داشته است.
پرسش دیگر این است، چرا متولیان سفر در سال‌های درگیری با کرونا، سهل‌ترین و بی‌دردسرترین پروژه‌ها را برای ترویج سفر مسؤولانه در دوران کرونا و رونق گردشگری عهده‌دار شده‌اند و از زیر بار خسارتی که سفرهای غیرمسؤولانه به وجود آورده‌اند، شانه خالی کرده و مدیریت سفر را رها کرده‌اند و در این‌باره هم پاسخگو نیستند!؟ وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در یک سال و نیم گذشته با توجه به هجمه‌هایی که از سوی وزارت بهداشت و افکار عمومی پس از سفرهای خرداد ۹۹ و تعطیلات نوروز ۱۴۰۰ ایجاد شد، بدون پذیرفتن مسؤولیت سفرهایی که با خودروهای شخصی و خارج از برنامه تورها انجام می‌شود، وظایف و مسؤولیت خود را تنها متوجه آن دسته از گردشگرانی می‌داند که فقط با تور و آژانس‌های دارای مجوز رسمی سفر می‌کنند و یا در هتل و مراکز اقامتی رسمی اقامت دارند، هرچند که فعالان این بخش نیز معتقدند این وزارتخانه حتی برای این نوع از سفرها هم، مدیریت و برنامه‌ای تا کنون نداشته و توصیه‌هایی هم که درباره سفر ایمن شده، فراگیر، عمومی و تحت نظارت نبوده است.