احمد صالحی رزمنده گردان «علی اکبر» که نایب قهرمان «دو» کشوری بود به همرزمش محمدرضا دامرودی تذکر داد که: «مهمترین نکته برای دویدن، تقسیم درست انرژی است. اگر اوایل تند بدوی، اواخر کار خسته می‌شوی و کم می‌آوری.» او به رفیقش گفت: «اصلا تو هر جور که من می‌دوم، با من بدو.»

محمدرضا پاهای بلندی داشت. هم عاشق دویدن بود، هم در سر هوای زیارت امام رضا(ع) را می‌پراند، به همین خاطر به توصیه صالحی عمل کرد. مسابقه از چند کیلومتری دوکوهه آغاز شده و به دوکوهه ختم می‌شد. حدود ۲۰۰ نفر شرکت کننده از گردان‌های مختلف لشکر را سوار کرده به محل آغاز مسابقه بردند، آنجا پیاده‌شان کردند و گفتند: «حالا بدوید بروید دوکوهه.»

محمدرضا و احمد، با تکنیکی که احمد گفته بود، مسابقه را آغاز کردند و موفق هم پیش می‌رفتند. اواخر مسیر، با فاصله زیادی از همه جلو افتاده بودند. دست آخر که داشتند از روی پل، پایین می‌آمدند، دو نفر که پشت آنها بودند، از روی پل پریدند پایین، میان احمد و محمدرضا. به این ترتیب، احمد صالحی اول شد، آن دو متقلب دوم و سوم شدند و محمدرضا دامرودی آخرین مسابقه‌ دوی عمرش را چهارم شد!

هرچند، احمد هم به جایزه‌اش نرسید احمد صالحی هم در عملیات «والفجر ۸»، به شهادت رسید و پیکر پاکش ۲۰ سال بعد پیدا شد و به آغوش خانواده بازگشت و محمدرضا دامرودی هم در همان عملیات قطع نخاع شد و به افتخار جانبازی نائل گشت. بچه‌ها می‌گفتند: «احمد قرار بود برود حرم امام رضا، ولی رفت در دامن امام رضا.»

منبع: ایسنا